Familieberichten

[moderators]

Dit is het topic Familieberichten.

Dit is het verzameltopic voor alle berichten over privézaken zoals geboorten en verjaardagen, zwangerschappen, ziekten en overlijden, huwelijken en jubilea etc etc.
Dit is ter ontlasting van de 'verheugd' 'geërgerd' en 'verbaasd' en 'wat deed je vandaag' topics.
Heb je geen belangstelling voor familieberichten dan hoef je vanaf nu nog maar 1 topic over te slaan. 

Familieberichten die vanaf nu in voornoemde topics worden geplaatst zullen daaruit worden verwijderd.
Dit topic zal regelmatig worden opgeruimd.

[elmarconi]

Dit is het topic Familieberichten.
Familieberichten die vanaf nu in voornoemde topics worden geplaatst zullen daaruit worden verwijderd.

Ik ga er vanuit dat de mod's ze ook kunnen verplaatsen, net zoals foutief geplaatste ad's?

[NinaPaul]

Dit is het topic Familieberichten.
Familieberichten die vanaf nu in voornoemde topics worden geplaatst zullen daaruit worden verwijderd.

Ik ga er vanuit dat de mod's ze ook kunnen verplaatsen, net zoals foutief geplaatste ad's?

vast wel, maar of "wij" ze daarmee moeten opzadelen is een 2e.

Gewoon netjes aan de regels houden. (Wat ben ik toch ook een moraalridder  )

[BBS]

Nou vooruit, ik zal de eerste zijn

Ik weet niet of ik mij nu verheugd, verbaasd, teleurgesteld, boos of verbijsterd moet voelen.
Feit is dat ik eigenlijk heel blij zou moeten zijn en dat ik het niet ben...

Eigenlijk kan ik wel janken, maar dan doe ik iemand ernstig te kort. ga geloof ik maar bij de vrouw in bed, lekker lepeltjelepeltje...

Na een nachtje slecht slapen kun je iets beter nadenken.
Afgelopen dagen waren weer hectisch. Eerst het nieuws dat er bij mijn vrouw op de afdeling gekeken wordt naar het aantal FTE's. Blijkt dat er teveel FTE's zijn voor de werkzaamheden. Grote kans dat er dus banen zullen verdwijnen. Reden voor ons om nou bepaald niet in een feestvreugde uit te barsten.

Later die dag komt het nieuws dat onze laatste "oma" met een hersenvlies ontsteking in het ziekenhuis in Tiel ligt. Situatie is zorgwekkend.
Gevreesd wordt dat het niet meer goed komt, en we voor de laatste keer naar Tiel kunnnen/moeten.
Mijn vrouw is redelijk troosteloos, mede omdat ze altijd erg gek op haar gesteld was/is.

Gisteravond rond 20 uur telefoon. Mijn broer belt, of we even naar moeders kunnen komen. Jennie voelt zich niet fit en blijft thuis. Ik ga naar mijn moeder.
Daar aangekomen zitten mijn broer en zijn vriendin al in de woonkamer. Na een beetje koetjes en kalfjes gepraat komt het hoge woord eruit.
Madam is in verwachting van een kind. Zij helemaal blij natuurlijk wat ook begrijpelijk is.
Maar ik houd er wel een dubbel gevoel aan over. Mijn vrouw voelde het aankomen, en toen ik het haar vertelde stortte haar wereld in.
Om duidelijk te maken wat er voor af ging een citaat van mijzelf:

Ik zal even mijn reactie van gisteren een beetje toelichten, gezien de reacties die er op gekomen zijn.

Niet mijn hele privé zal ik hier neerschrijven, maar laat ik stellen dat alle gebeurtenissen van de laatste tijd mij en mijn vrouw niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Een klein beetje toelichting...
Het milleniumjaar 2000 schrijven we.
In de zomervakantie toen ik voor het eerst met mijn huidige vrouw op vakantie was gebeurde het.
S'morgens vroeg wakker worden met erg veel pijn en overgeven. Als een gek naar het ziekenhuis en nadat de spoedeisende arts langs was geweest, de diagnose: Acute liesbreuk. Binnen 10 minuten onder het mes. Na de operatie komt de specialist langs met de mededeling dat het net op tijd was. Nu na jaren blijkt dat het niet goed gegaan/gedaan is. Op eigen verzoek zijn we bij de uroloog/gynaecoloog geweest voor antwoorden. Binnenkort volgen meerdere onderzoeken om uit te sluiten hoe en wat. Die onderzoeken gaan binnenkort plaatsvinden om te kijken OF er uberhaupt nog via andere wegen mogelijkheden zijn. Maar dit negatieve gebeuren is de zoveelste in rij...
Na al het gedonder van afgelopen jaar en al die keren dat we in het ziekenhuis zijn geweest is het net alsof alles weer terug komt.

En intussen blijven de vragen komen wanneer er bij ons kinderen komen. Ik lul er maar wat omheen, maar bij dergelijke gesprekken wil ik wel onmiddellijk weglopen.
Ach, meestal neem ik niet eens de moeite meer om een antwoord te geven. Laat maar.
Vandaar het dubbele en gemengde gevoel bij dit topic. Velen ervaren inderdaad het kinderen krijgen als "even er overheen" en hoppa 9 maand later...
Dit soort mensen weten niet hoeveel "pijn" ze andere mensen kunnen aandoen met dergelijk opmerkingen.

Ik ben heel blij voor iedereen die wel op een redelijk "probleemloze" manier kinderen hebben. Het stemt mij iets vrolijker om al die leuke berichten te lezen.
Maar dan slaat de werkelijkheid weer kei- en keihard toe...

We weten nu wat het probleem is en wat er eventueel voor mogelijkheden zijn.

Maar dan krijg je de vraag: "waarom zij wel en wij niet?"
Ik weet op veel dingen een antwoord, maar nu moet ik het antwoord schuldig blijven.

Dus terugkomend op wat ik gister schreef, ik weet niet of ik mij nu blij, verheugd, verdrietig, boos, teleurgesteld of verbijsterd moet voelen.
Misschien toch naar een psycholoog? Ik weet het echt niet meer...

[UserID6342]

Denk met zoiets allemaal achter je kiezen Bert-Jan een gesprek bij een goede psycholoog wonderen kan doen, zeker voor jullie beide.  Heel veel sterkte gewenst !

[KIM]

Ik kan goed met je meeleven vwb de kinderwens. Marjolein en ik hebben redelijk lang lopen tobben om ze te krijgen. Uiteindelijk is dat niet gelukt.

Een dergelijk proces gaat je niet in de koude kleren zitten. Onnadenkende opmerkingen van anderen helpen niet bij het verwerken van het proces en ook om je heen zien dat het bij anderen wel lukt is bij tijd en wijle erg pijnlijk.

Bij mij heeft dit in ieder geval geleid tot een aversie van vrouwen (en mannnen) die (te) veel over hun kinderen praten.
Echter kan ik nu ook zeggen dat het hebben van geen kinderen ook leidt tot mogelijkheden die je met kinderen niet zult hebben. Ik kijk er, 10 jaar na dato, positief tegenaan dat wij geen kinderen hebben.

Ik hoop dat dit je wellicht iets opbeurt. Heel veel sterkte met het verwerken.

Oh, ja; een psycholoog kan best een goed idee zijn (schaam je er niet voor om te gaan)

[TonV70R]

Ja, dat is dan een dubbel gevoel.
De een hoeft de benen maar uit elkaar te doen en is zwanger, de ander is jaren bezig.
Kennisen van ons zijn met van alles bezig geweest, ging niet. Uiteindelijk zich er bij neergelegd dat het niet zou gaan en plots was ze wel zwanger, zo spontaan .
De meesten die er over beginnen van "wanneer beginnen jullie eens aan kinderen" zijn mensen waar het allemaal snel lukt. Helaas is het niet altijd zo makkelijk en weten ze dus niet hoe ze iemand met die uitspraak kunnen kwetsen.
Kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend. Het is belangrijk om er goed met elkaar over te praten als eea niet wil zoals je wilt en wie weet kom je er samen wel heel sterk uit.

[viking_in_shorts]

Kinderen krijgen is hier ook niet zo eenvoudig geweest. Des te meer ben ik blij, trots en verliefd op dat engeltje wat we wel hebben mogen ontvangen. Ikzelf ben altijd vrij open geweest over onze wens, onze problemen maar ook ons geluk. Als je erover begint te praten zal je merken dat er veel meer mensen mee zitten dan je op het eerste gezicht verwacht. Schaam je er in ieder geval niet voor: het is niet iets wat jij / jullie fout hebben gedaan!

Nadenkertje: in het Zweeds zeg je "kinderen aanschaffen" in het Nederlands zeg je "kinderen krijgen" ....

[elianmars]

Ik weet precies hoe jij je voelt, Bert Jan. Wij hebben hetzelfde meegemaakt. Ook bij ons lukte het niet om "zomaar" kinderen te "krijgen". We hadden al een aantal jaar een kinderwens en liepen al een tijdje bij het ziekenhuis, toen we tijdens een etentje te horen kregen dat mijn zus zwanger was. Aan tafel heb ik me groot gehouden, maar eenmaal thuis heb ik een potje zitten janken. Waarom zij wel en wij niet?

Na een nacht slapen, schaamde ik me bijna dat ik het mijn zus een soort misgunde. Zij kan er ook niks aan doen dat het bij haar wel makkelijk gaat en bij ons niet.

Wij hebben daarna geprobeerd om altijd positief te blijven, wat niet altijd meevalt, als je na een poging in het ziekenhuis krijgt te horen dat het alweer niet is gelukt.
Vier jaar na de geboorte van de dochter van mijn zus zijn we uiteindelijk toch de trotse ouders geworden van een tweeling.

Het heeft bij ons dus behoorlijk lang geduurd, maar uiteindelijk is het toch gelukt. Ik weet dat het niet altijd zal lukken, maar probeer wel altijd zo positief mogelijk te blijven.
Een vriendin van mijn vrouw loopt ook al een tijdje in het ziekenhuis om te proberen een kindje te krijgen. Na de eerste mislukte poging stortte ze helemaal in en wilde een paar maanden rust om het daarna opnieuw te proberen. Dat is niet goed. We zijn dan ook bang dat het bij haar helemaal niet gaat lukken. De tijd zal het leren.....

Sterkte ermee en probeer echt positief te blijven 

[The Demon]

Wij leven met jullie mee Bert-Jan, en je weet wat ik gezegd heb toen je hier was, maar ook in eerdere telefoongespekken.

Groet,
The Demon.

[Snellebaksteen]

Ook bij ons een soortgelijk verhaal. Na vele zware buikoperaties en mislukte IVF pogingen zeiden de doktoren dat we er maar van uit moesten gaan dat we met ons tweetjes zouden blijven.
We hebben toen een hele vakantie besteed aan het opnoemen van alle positieve dingen van het leven zonder kinderen.
Gezins auto verkocht, we rijden alletwee motor en lang leve de lol!

Toch gebeurde het onmogelijke en hebben we nu zelfs 2 kinderen.

Het vreemde gevoel van het een ander niet gunnen en slecht kunnnen omgaan met het geluk van een ander blijft me altijd bij. Ik kan nog steeds slecht tegen mensen die alleen maar voor hun kinderen leven en zelf niks doen.

Ik weet dat het moeilijk klinkt maar probeer het positief te zien, een leven zonder kinderen kan een grote rijkdom en vrijheid zijn. Vele ouders zullen het niet willen toegeven maar kinderen beperken je persoonlijke ontwikkeling wel degelijk.

[JvW]

Sterkte Bert-Jan!

Wat een herkenbare berichten allemaal...

Tegen ons werd ook gezegd (door de gyneacologen) dat we er niet op moesten rekenen dat we kinderen zouden krijgen.
Uiteindelijk hebben we op dit moment drie kinderen (twee van onszelf en een pleegkind).
Het blijft altijd een dubbel gevoel. Mijn schoonzus en zwager hebben de medische molen nu ook helemaal gehad en staan nog steeds met lege handen.
Ik kan er ook nog steeds niet tegen als mensen zo even roepen: we nemen nog een kind. Ik denk er altijd achteraan: wacht maar af of je er één krijgt.

Groeten,

Jaco

[Boeijke]

BJ.

Ik ken het gevoel. Bij ons ook lang geduurd, maar gelukkig wel goed gekomen.
Mensen denken er vaak te licht over. Maar aan de andere kant is het natuurlijk ook zo dat andere mensen enthousiast mogen zijn over hun zwangerschap.
Wij hebben er richting de familie en vrienden wel altijd openlijk over gesproken dat het niet echt wilde lukken. Dit heeft gelukkig wel geresulteerd in minder pijnlijke vragen en opmerkingen.

Heel veel sterkte ermee. En hopenlijk komt het allemaal nog een keer goed ook bij jullei

Willem

[henry classic v70]

Ook hier heel herkenbaar Bert-Jan, uiteindelijk is het toch "spontaan" gebeurd....
Maar gelukkig weten jullie wat de eventuele mogelijkheden zijn.
Laat het geen "obsessie" worden wat ontaard in veel stress.... (dat werkt namelijk averechts) en inderdaad zijn gesprekken (met wie dan ook) uitstekend maar dan alleen als je de gesprekken gezamelijk voert.

Sterkte kerel..

[BBS]

Later die dag komt het nieuws dat onze laatste "oma" met een hersenvlies ontsteking in het ziekenhuis in Tiel ligt. Situatie is zorgwekkend.
Gevreesd wordt dat het niet meer goed komt, en we voor de laatste keer naar Tiel kunnnen/moeten.
Mijn vrouw is redelijk troosteloos, mede omdat ze altijd erg gek op haar gesteld was/is.

En vannacht om 01.45 uur heeft ze definitief haar ogen dicht gedaan.
Volgende week weer een crematie in Tiel/Beuningen...

Ik wil graag positief blijven, doe er ook alle dagen stinkend mijn best voor, maar het houd een keer op..

Dank jullie wel trouwens voor de opbeurende woorden. Al is het maar op een forum, het doet toch wel wat met je..

Dank jullie nogmaals